Το 1909 ο Ν. Κανελλόπουλος μαζί με κεφάλαια τραπεζών και την σύμπραξη πολλών ελλήνων επιστημών, ιδρύει τηνΑνώνυμη Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων. Σε συμφέρουσα τιμή για την εποχή αγοράζεται ένα οικόπεδο δίπλα στο λιμάνι της Δραπετσώνας στην Ηετίωνα ακτή. Το 1910 το εργοστάσιο έχει κατασκευαστεί πλήρως και σταδιακά αρχίζει να αναπτύσσεται και σε γειτονικά οικόπεδα.
Η ΠΥΡΚΑΛ παραχωρεί το δικαίωμα παραγωγής οξέων στην ΑΕΕΧΠΛ και με την υποστήριξη του κράτους εισάγει την έννοια των χημικών λιπασμάτων στην ελληνική γεωργία. Η ίδια εταιρεία οργανώνει ενημερώσεις με γεωπόνους της στην επαρχία έτσι ώστε σταδιακά να εγκαταλείπεται η αγρανάπαυση και να εντείνεται η χρήση των λιπασμάτων.
Οι δραστηριότητες της εταιρείας μεγαλώνουν και έτσι δημιουργείται και μονάδα υαλουργίας μέσα στη δεκαετία του `20.
Με την μικρασιατική καταστροφή πολλοί πρόσφυγες καταφθάνουν στον Πειραιά. Το εργοστάσιο λιπασμάτων ήταν σε άνοδο και τα φτηνά εργατικά χέρια των προσφύγων περιζήτητα. Γύρω από τα λιπάσματα αναπτύσσεται ένας ολόκληρος οικισμός από τις παράγκες των εργατών. Ολόκληρη η περιοχή της Δραπετσώνας γεννιέται μέσα από τους ίδιους τους εργάτες του εργοστασίου που το 1934 έφταναν τους 4000.
Το 1960 ο Τάσος Λειβαδίτης μεταφέρει τις εικόνες της περιοχής στο γνωστό λαϊκό τραγούδι "Δραπετσώνα". Όπως έχει αναφερθεί ο Μίκης Θεοδωράκης το μελοποίησε λίγο πρίν ηχογραφηθεί με την φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση και από τότε έγινε διαχρονική επιτυχία.
Από τα τέλη του `70 το υαλουργείο αντιμετώπιζε ζημίες. Η προσπάθεια για επενδύσεις και άνοιγμα των αγορών της είναι άκαρπο. Το τελικό χτύπημα δίνεται το 1988 με την δολοφονία του Αλέξανδρου Μποδοσάκη. Η εταιρεία οδηγείται μέρα με τη μέρα σε συρρίκνωση. Παρατηρείται μείωση στην παραγωγή και τεχνολογική υστέρηση. Το 1993 τίθεται σε εκκαθάριση εν λειτουργία και περνά στον πλήρη έλεγχο της Εθνικής Τράπεζας. Το εργοστάσιο που λειτουργεί υποτονικά κλείνει το Σεπτέμβριο του 1999.
Το 2003 κατεδαφίστηκαν τα περισσότερα βιομηχανικά κτίρια που υπήρχαν. Για πολλούς αποτελούσαν ιστορία της βιομηχανίας στην Ελλάδα. Το μόνο που έχει διασωθεί είναι το εργοστάσιο υαλουργίας με τη καμινάδα να υποδέχεται τα πλοία που προσεγγίζουν και να θυμίζει λίγο από την παλιά βιομηχανική αίγλη.